Babalar ve Oğulları
 

Bu başlığı şu yüzden açtım.Bu balık olayını bize sevdiren sevdirdiği için sevdiğimiz babalarımızı unutmayalım diye.Eskiden ya bu babam nasıl balık tutuyo nasıl beceriyo dediğimiz balık tutmayı sözde öğrendiğimizde de bu adam ne yapıyo ne biçim balıkçı işi bilmiyo keşke benle gelmeseydi dediğimiz babalarımızı unutmayalım diye bu konuyu girdim.
Ve aklıma hemen şu geldi.nE OLURSA OLSUN HERZAMAN BABAMIZ DAHA İYİ VE BÜYÜK BALIĞI TUTAR.Bunu bir örneğini geçtiğimiz senelerde yaşadım.Sevdiğim bir arkadaşımla ben sürekli yeşilırmakta balığa gideriz benim 3.5 kilo yayın almışlığım var o devamlı 100 200 300 gramlık yayınlar(şebek) alır küçük olduğu için doğaya tekrar salar ve devamlı kardeş babamla izmirde balığa gidiyoruz refleksleri zayıfladı herşeyi kopes(kupez biliyordum veya öyle öğretildi) zannediyo diye şikayette bulunur.Neyse bir gün babası amasyaya geldi ve balığa gittiler ben yokum.Atmış babası ağır bi şey çekiyo o hala babam yaşlandı yosun çekiyordur formatında ama olan sonra oluyor ve karaya 2.5 kiloluk yayın çıkıyor.Tabi balık yenilecek kıvamda arkadaşımın saldığı gibi 200 gram değil......

Balık 3,5 kiloydu...Yosun değil poşet çekiyo sandım... :( Çekerken az biraz yardımım da olmuştur...

İşte yine ne kadar eleştirsekte eleştirelim(bunu hepimiz yapmışızdır) onların yanında olduğumuzun kanıtıdır.

Tecrübeye Kulak Vermek Gerek
 

1991 yılıydı.Babamla Gedizde avlanıyoruz ama küsüz.Çünkü bir haftadır bana 'solucan işini hallet' diyordu ve ben önceki avdan kutuda kalanlara güvenerek geçiştiriyordum.Sonunda oraya gidince bir de baktık ki,kutudakilerin çoğu çürümüş,6-7 solucan kalmış.Doğal olarak çok sinirlendi tabi,başını sallayıp mırıldandı bir şeyler ve ayrı oturduk.O bir uçta olta atıyor ben tam aksi istikamette...
Bir süre sonra siniri geçmiş olacak ki seslendi 'Serkan gel burada balık vuruyor' diye ama gitmedim.Az önce bana mırıldandı ya,yaş 21-22 alıngandım o yaşlarda.Küsüm yani...
Bir daha seslendi,kalktım gittim.Zaten 3 solucanım vardı ve oturduğum yerde hayat yoktu.Yanına oturdum.Eliyle işaret edip suyun akıntı yaptığı derince burunun önünü gösterdi.Öylesine attım oltayı dediği yere.Kaç saniye geçti bilmiyorum misina önce gerildi ardından kamış büküldü.Heyecan tavanda tabi,kalbim kulaklarımda atıyor.Oltayı kaldırmaya uğraşıyorum ama bir yandan akıntı,bir yandan kurşun ve balığın ağırlığı beceremedim.Neyse ki makinayı kullanarak çektim balığı.Yarım kilodan fazla bir bıyıklı sallanıyordu ucunda...Uçtum tabi sevinçten.Büyük sözü dinlemekte gerçekten fayda varmış...Bu da kıssadan hisse olsun bakalım...Tecrübeye kulak verin arkadaşlar...

Evet arkadaşlar size iki tane örnek babasını kaybetmiş birisi(ben) diğeri babası sağ olan Serkan(allah uzun ömür versin) kardeşim.Kaybettikten sonra kıymetleini anlamayalım ve çocuklarımızdan aynı muameleyi görmemek çin (zor olsada)onlar gibi düşünüp hareket edelim(Bu akşam güzin abla modunundayım)

Baba çok önemli abiii. Rahmetli babamı özledim... :'(

Bencede ama biraz daha önce anlamak lazım bu olayı.zorlaması lazım insanın kendisini.Ben çocuğumdan öyle(bizim yaptığımız gibi) davranış görmek üzer...

rüzgar2 kardeşim,
Babamıza karşı mümkün olduğunca saygımızı gösterdik. Üzmemeye çalıştık. Hastalandığında yapabildiğimizce yardım ettik. Ya da bana öyle geliyor.
İnşallah bizim çocuklar da bana bu kadar ilgi gösterirler yaşlandığımda...
Saygılar

Aynı saygıyı bende gösterdim bende kusur etmedim ama ah o düşüncelerimiz yokmu(Genç yaşlarımıza ilk adım attığımız zamanlar) sadece onun pişmalığı.Oda herhalde yaşımızın vermiş olduğu tepkiler...

Arkadaşlar,
Babamla ne yazık ki balığa gidemedik... Çünkü o tam bir kara adamıydı. Onun 40 lı yaşlarda yaptığı şey maket evdi. Belki de bir ev alamamanın getirdiği bir özlemdi bu. Geçen ay evde otururken bunu düşündüm. Kırtasiyeden mukavva, yapıştırıcı ve birkaç paket de kibrit alıp eve geldim. İnanın, onun zamanında kibritleri poff diye yakışını, kartonları itina ile kesişini ve kibritleri bunun üzerine itinayla yapıştırışını gördüğümde içimden, "çok saçma..." diye geçirmişliğim vardır. Ama ondan 20-25 yıl sonra aynı şeyleri yapmaktan gerçekten zevk aldım.
Acaba "babama mı benziyorum ben?" dedim.
Fakat bir korkum var. Acaba ırmak kenarında balık tutmayı öğrettiğim oğullarım da bir gün ben ölünce oltalarını suya attıklarında beni anarak üzülürler mi?