ben de boyle seyler yalnizca benim basima gelir zannederdim
sene 1994 ya da 1995. ankara'da ogrenciyim. kizarkadasimla en sevdigimiz seylerden biri tiyatroya gitmek. devlet tiyatrolarinin tum oyunlarini takip ederdik, ay basinda gidecegimiz tum oyunlarin biletlerini alirdik.
devlet tiyatrolarinin atolye sahnesi o zaman yeni acilmisti. yanlis animsamiyorsam ostim yolu uzerinde, o zamanlar icin kus ucmaz kervan gecmez sayilabilecek bir yerdeydi. ulasim sadece belediyenin oyundan 1 saat kadar once kaldirdigi belediye otobusuyle mumkundu. tabii kendi arabaniz varsa gidersiniz ama ogrencilik yillari diyorum, siz anlayin
velhasil bir kis aksami daha onceden biletini almis oldugumuz oyuna gitmek uzere otobuse bindik, tiyatroya vardik. bir de baktik ki, program degismis, bizim biletini aldigimiz oyun degil daha once izledigimiz baska bir oyun var. o oyunu da begenmemistik zaten, girmeyip geri donmeye niyetlendik, ama ne mumkun? geri donebilecek bir arac yok, bizi getiren otobus de oyun bitimine kadar orada kaliyor, oyun cikisi izleyicileri ve tiyatro calisanlarini ulus'a geri goturuyor.
ben deli, kizarkadasim benden deli, kafaya koyduk ya geri donmeye, otostopla sehir merkezine doneriz diyoruz. velhasil, tiyatro'da gise ve kantinde calisanlarin tum itirazlarina ragmen ciktik yola. uzakta istanbul yolunun isiklari... hadi, dedik su tarlanin icinden gecer, kestirmeden anayola cikariz. tarla kar kapli.
tam tarlanin ortasina kadar geldik, tarlanin yola bitisik sinirinda bir ciliz isik yanan kulubesinin kapisinin onunden biri kurt digeri kangal kirmasi, aynen gurkan beyin anlattigi gibi izbandut model kopek, korkunc havlamalarla bize dogru kosmaya basladilar. kacmaya imkan yok, kesin yetisirler biz geldigimiz yolu geri donene kadar.
arkadasimin elinden simsiki tuttum, "kimildama, ne olursa olsun kimildama" dedim. oldugumuz yerde donmus gibi durduk. kopekler 50 cm yakinimiza gelip kudurmus gibi havlamaya devam ettiler. ilk kez korkudan geberecegimi sanmistim.
saldirmamalari biraz rahatlatmisti tabii beni, ama kimildamamiza izin vermiyordu hayvanlar. o sirada kulubeden biri cikti, "gidiin, gidiin" diye bagirmaya basladi. ben de "cek kopekleri gidelim" diye bagirdim. bagirmaz olaydim, kangal kirmasi iyice azdi. adam kopekleri cekmez, hayvanlar susmaz, kaldik orada oylece.
bir kac dakika o sekilde kaldiktan sonra arkadasima, "arkani donmeden geriye bir adim at benimle" dedim.
"simdi"... hop bir adim,
kopekler yaklasti 2 adim... bi kac dakika daha bekle,
"simdi"... hop bi adim daha
kopekler yaklasmadi daha fazla.
yavas yavas geri geri karlarin icinde tarlaya girdigimiz noktaya dogru ilerledik, daha dogrusu geriledik. kopekler havlamayi kestikten sonra yuzumuzu de geri donup hizlanarak tarladan ciktik.
peki ne yaptik sonra? tiyatroya geri donup oyunun bitmesini bekledik...demem lazim, degil mi? maalesef...
bu sefer tarlanin etrafindan dolasip, ilk planladigimiz gibi otostopa basladik. gordugumuz ilk araba durdu zaten. bir polis minibusu
"iyi aksamlar gencler, hayirdir?"
saclari beline kadar bir adamla, turist gorunumlu sapsari bir hatun aksam saati sehirlerarasi yolda otostopta. eh, polisin ilgisini ceker tabii durum
hic dusunmeden atladik minibuse, kopeklerden ve soguktan titremektense, polis arabasina biner hikayemi anlatirim daha iyi. inanmaz gozlerle bizi dinleyen, ama muhtemelen boyle de yalan soylenemez diye dusunen memur beyler bizim gitmek istedigimiz yonun tam tersi istikamete gidip bizi nispeten merkezi, ama en azindan otobus gecen biryere biraktilar demetevler'de
biz de otobus duraginda 10 dakika kadar bekledikten sonra sıkılıp, gene otostopa basladik. bu sefer urfali iki delikanliya denk geldik, bu sefer de onlar gidecekleri yolun tam tersi olmasina ragmen bizi istedigimiz yere kadar goturup biraktilar.
tesekkur edip arabadan indigimizde saate baktik 21:40 olmustu. yani bizim maceramiz yaklasik 1,5 saat kadar surmustu. tam kavaklidere sinemasinin onundeydik ve son seansa 5 dakika vardi, biz de filme girdik onca vukuattan sonra