Teşekkür ederim üstad;
Haklısınız, bu konudaki esas bakış açısı şudur kanaatindeyim.
1) Evcil hayvan mı bakıyorsunuz ?
2) Yoksa evcil bir hayvanla aynı evi mi paylaşıyorsunuz ?
Eğer cevabınız 1. şık ise, zaten siz birlikte yaşadığınız hayvanı ailenizin bir ferdi olarak görmüyorsunuz demektir. Bu da sıkıştığınız zaman onu isteyerek veya istemeyerek 1 kalemde silebileceğiniz anlamına geliyor.
Ama cevabınız 2. şık ise, onu kendi yavrunuz olarak görüyorsunuz. Bir insan kendi yavrusunu nasıl ne kadar zor şart olursa olun terk etmezse, bakış açımız da buna göre gelişiyor.
Sahip olduğumuz evcil hayvanın bize olan muhtaciyeti, bizim onu kendimize bağlamamızdan kaynaklanıyor. Bu konuda vefalı davranmak gerekir. Onun da duyguları, mutluluk kaynağı, sevdiği, sevmediği şeyler olduğunu düşünmek, canının yandığını, ortamını beğenmediğini, gezmek istediğini düşünebilmemiz gerekir.
Evcil dostlarımız, bizlerin boyunduruğu altında inleyen değil, bizlerle aynı evi paylaşan yarenler olmalıdır. Sizin onu gerçekten sevdiğinizi gözlerinizden anlar. Hastalandığı zaman ona bakar, şefkatli bir biçimde başını okşar, boynunun altını sever, balıksa iyi yemlerle beslemeye çalışır, sürekli gözleriniz onun üzerinde olursa muhakkak size reaksiyonunu gösterecek, o da sizi mutlu etmeye çalışacaktır.
Evcil hayvanlar bir oyuncak değildir. Boyları ne kadar küçük olursa, onun da kendi türü içinde bir karakteri, şerefi, varlığının bir özü, ağırlığı olduğunu unutmamalıyız. Başka kişilerin, başka hayvanların yanında onu küçük düşürecek, komik duruma düşürecek davranışlarda bulunmamalıyız. Bazen gerçekten de ne kadar sinirlenirsek sinirlenelim bu böyle olmalı..
Bütün bunları yapabilmemiz için de; onun zincirleri altında, söz geçirebildiğimiz, istediğimiz zaman dövebildiğimiz, aç bırakabildiğimiz, neşeli olduğumuzda bizi eğlendiren bir palyaço değil, bizimle beraber aynı ortamı paylaşan sevimli bir dost, yavrumuz, evimizi canlandıran bir yol arkadaşı olarak görmeliyiz.
Saygı ve sevgilerimle..