Balık çiftliklerine fazla yaklaştırılmamanın esas sebebi, kaçak avcılık vs. değildir. Esas sebep, rakip firmaların ağ kafeslere zarar vermesi mücadelesi. Milyonlarca dolar paraların döndüğü bir sektör. Bağlanmış olan milyonlarca dolar var kafeslerde. Aynı zamanda da rakiplerin pazar ele geçirme mücadelesi var. Bir balık kuluçkahaneden çıkıp ağ kafese girdikten 14 ay sonra pazarlık boya ulaşır (Ortalama) Pazar ise daha fertilizasyon (döllenme) işlemi yapıldıktan sonra hazırdır.
Düşününüz 1 kafeste 1.500.000 balığınız var. 1 Balığın Sofralık boyu (pazar boyu) 300 gr.dır. 1 kg balığın pazara giriş fiyatı en iyi ihtimalle 7.5-8.0 / 9.0 TL. civarındadır. 1 kg'da 3 balık oluyor. 1 Ağ kafeste bulunan balıkların maliyetini hesaplarsanız dudak uçuklatan paraların çıktığını göreceksiniz. 10 kafesiniz olduğundaki maliyetleri ve ekonomik yükü takdirinize bırakıyorum..
Başka firmaların pazarlarını bozmak isteyen rakip firmalar, illegal bir biçimde ağ kafeslere sabotajlar düzenletebiliyor. İşte bu yüzden, ağ kafeslere kimseler yaklaştırılmaz. Hatta birçok büyük firma, kafeslerin altını kamera sistemleri ile canlı olarak kontrol eder ve mütemadiyen dalgıçlar ile dedekt ettirir.
Öte yandan;
Balık çiftlikleri konusunda herkesin farklı fikirleri vardır muhakkak. Olumlu ve olumsuz yanları var. Şahsi fikrim sorulacak olursa, bugün vatandaşın balık çiftliği dediği bizim ise bilimsel olarak akuakültür adını verdiğimiz yetiştiricilik dünyada çok önemli ve kritik bir alanı doldurmaktadır. Özellikle küresel ısınma sebebiyle yok olan türler bulunuyor. Bulunduğumuz yüzyıl denizden balık avlanılan son yüzyıl. Birçoğumuzun denizden avladığı levrek ve çipuralar, aslında kuluçkahanelerden doğal hayatı korumak amacıyla salınmış veya çiftliklerden herhangi bir şekilde kaçmış balıkların türevleri artık. Çünkü bu balıklar genetik olarak belli dirençler gösteriyorlar. Doğal balık ise, en ufak su parametreleri değişikliklerinde (Salinite, türbidite, kimyasal değişiklikler, sıcaklık, viskozite vs.) bulunduğu ortamı terk ediyor. Bir canlı bulunduğu yerleri terk ederse, onun bir üst besin zincirinde yer alan predatörü (avcısı) canlı da yiyecek bulamadığı için bölgeyi terk ediyor.. Bu böyle yukarı doğru kümülatif olarak gidiyor ve bir süre sonra bölge içinde bolca yosunun bulunduğu biyoması tükenmiş durgun su kütleleri haline geliyor. (Ki aktif avcılık yapanlar bunu çok iyi bilirler).
Yanısıra su sıcaklığı küresel ısınmadan dolayı arttığından ve su sıcaklığı parametresi su ürünleri üremesindeki en önemli faktör olduğundan olumsuz bir etkilenme mevcut. Yani akuakültür uygulamaları şu anda hayati bir türlerin korunması fonksiyonunu korumaktadır.
Japonya'da yapılan uygulamalar Türkiye'de de uygulanmaya başlandı ve artık balık çiftlikleri her yıl onbinlerce yavru balığı deoğal hayatın korunmasına katkıda bulunmak için doğaya salıyorlar. Bunun öncü firmalarından biri Akuvatur'dur (Reklam değil takdirdir)
Çevre kirliliği konusundaki eleştirilerin tamamına katılmakla birlikte, bunun akuakültürün zorunlu bir sonucu olmadığını, ilkesizlik ve düşüncesizliğin ürünü olduğunu söyleyebilirim.
Devletimizin de, denetim mekanizmalarını bu konuda daha güvenli hale getirmesi gerekiyor. Bunun için de öncelikle Su ürünleri konusunun Su Ürünleri Bakanlığı kurularak, bu başlık altında irdelenmesi ve örgütlenmesi gerekiyor. Sonrasında ise su ürünleri yasası ile belirli yaptırımların hayatiyete geçirilmesi gerekiyor. Maalesef su ürünleri sektörü, ziraat'in bir alt dalı olarak işletilip, yönetmeliklerle geçiştirildiği sürece birçok problemin ortaya çıktığını, çelişkilerin önlenemediğini görmeye devam edeceğiz..
Saygı ve selamlarımla.
Cem.