Kafa 1040

Cumhur kardeşim sana babamın bir şiirini yazayım...O da seninle aynı duyguları paylaşıyor...


ÇOCUKLUĞUMUN İZMİR'İ

bir evimiz vardı Karataş'ta

pencerelerinden deniz görünür.

kayıklar ,yelkenliler ,vapurlar dizilmiş rıhtıma

aralarından martılar süzülür.

bir evimiz vardı Karataş'ta

cumbasında annem oturur.

'Burhan Cahid'in 'Ayten'ini okurdu gün boyu

benim bakışlarım Türkan'ların balkonunda.

belki gözlerim gözlerine takılır.

bir evimiz vardı Karataş'ta

yaz geceleri sahilden şarkılar duyulur;

'Suzan Yakar' derdi babam

İsmet Gazinosunda okuyor.

sonra efkarla rakısını yudumlar

ve uzar giderdi gecelerinde İzmir'in;

'Gönlümde hazan bülbülü var'

hiç unutamadım çocukluğumun İzmir'ini

ne kadar çok arsamız vardı oynayacak

Karataş'ta otururduk ama,

bir koşu uzaktaydı çocuk adımlarımıza

Bahribaba,Sarıkışla,Konak...

ilk lidakiyi Karantina'da tuttum

pırıl pırıl ve bereketliydi deniz

bembeyaz yalıların önünde yüzerdik Göztepe'de

bir girince suya çıkmak istemezdiniz.

hele insanları İzmir'in,hele insanları;

hepsi dost,hepsi sevecen;

yüreklerinde onulmaz dertleri de olsa

gülücüklerini birbirinden esirgemeyen

hiç unutmadım çocukluğumun İzmir'ini

gözümde tüter hala o merdivenli sokak.

akasyalara takılan allı morlu uçurtmam

ve beyaz bulutları Kadifekale'ye savuran imbat.

Gönül telimde hüzünlü bir anıdır şimdi,

yitip giden ne varsa çocukluğumun İzmir'inden

Yorgun gözlerimde bir damla yaş

ve titreyen dudaklarımda bir eski şarkı...

'Kalbim yine üzgün, seni andım da derinden'



M.Selçuk SATI